Zomaar een datum

Je hebt van die data die je nooit meer vergeet.  Trouw data,  verjaardag maar ook 9 /11.

30 december 2014 is zo'n datum voor ons. Die dag zal in m'n geheugen gegrift staan.
Na een week vol onzekerheid en onderzoeken kregen we op die dag het verpletterende nieuws te horen dat onze lieve Bo acute lymfatische leukemie heeft. Wat eerst vooral met een sisser leek af te lopen blijkt het ergste te zijn. Ik kijk de arts aan en zie dat ze een vriendelijk gezicht heeft.  Woorden als 2 jaar behandelingen, chemo en kanker komen uit haar mond maar ze dringen niet echt tot me door.  Ik pak Peters hand. Dit gaat toch niet over ons?? Hebben we dan niet genoeg op ons bordje gehad? Het jaar is al zo heftig begonnen met het overlijden van mn moeder,  nergens kon ik bevroeden dat het nog vele malen erger zou eindigen. 

Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen want het nieuws moet ook aan Bo vertelt worden. Peter en ik houden elkaar stevig vast en ademen diep in.
Bo is vrolijk aan het bellen met haar tante en neefjes en zich van geen kwaad bewust van het onheil wat er over haar uitgestort gaat worden.
'Ik moet ophangen,  de dokter is er' zegt ze vrolijk. Ze kijkt me aan en zegt: 'wat ben je rood mama'.
Ja zeg ik, luister maar even naar de dokter. Maar ik breek alweer. Hoe kan het toch gebeuren dat dit lieve kleine meisje zulk nieuws te horen gaat krijgen!?
De dokter legt haar uit dat er cellen zijn gevonden die niet gezond zijn.  Ze neemt de tijd maar Bo wil het liefst andere vragen stellen. Ongemakkelijk onder alle aandacht.  Wat je hebt heet leukemie Bo maar ze noemen het ook wel bloedkanker. Ze kijkt de dokter aan. Dit woord komt aan. Want degene die ze kende met kanker is nu dood.

De dokter legt uit dat het bij kinderen anders is en dat ze alles gaan doen om haar beter te maken.

Ik had de arts gevraagd of we nog even naar huis mogen voor de behandelingen zouden beginnen. Na een mislukte kerst wilde ik haar zo graag oud & nieuw laten vieren thuis. Het mag gelukkig.
Thuis gaat ze op de bank zitten en uitgebreid knuffelen met de katten. Peter en ik willen de mensen die zo met ons mee hebben geleefd graag op de hoogte stellen van dit vreselijke nieuws.  Het is teveel om iedereen persoonlijk te berichten dus ik maak 1 bericht voor iedereen.  Daarna ontploft mijn WhatsApp en niet veel later ook Facebook. Het is onwerkelijk om aan de andere kant te staan maar ik voel hoe we gedragen worden door alle liefde die we ontvangen.
Maar eerst wil ik het een paar mensen graag persoonlijk vertellen.
Met trillende handen bel ik mn zus. Wetende dat over een paar seconden ook haar wereld zal veranderen.

Ze neemt op en ik vertel haar dat we de uitslag hebben gekregen. "Het is mis Sony" krijg ik er nog net uit en moet dan weer huilen. Ik hoor hoe ze schrikt en een stukje besef overvalt me. Het is echt zo. Ik ben echt aan het bellen om dit te moeten vertellen. Daarna probeer ik mn vader te bellen maar krijg hem niet te pakken.  Shit, ik moet hem spreken want hij kan dit toch niet via WhatsApp te horen krijgen?? Gelukkig neemt hij uiteindelijk op. Ik heb met hem te doen. Het is vreselijk om mensen van wie je houdt te moeten vertellen dat onze wereld even is gestopt met draaien.

Bo zit beneden op de bank.
Sem is ook weer thuis.  Ook zijn leven zal veranderen.  Onverwacht logeren bij zijn neefjes en kerst zonder papa en mama was daar al een begin van.  Gelukkig heeft hij wat afleiding gehad vandaag en gezellig gespeeld bij een vriend. Bo gaat zelf vertellen dat ze ziek is. Het dringt nauwelijks tot hem door. "Mam ik heb een uitnodiging voor een feestje" zegt hij opeens. Eeehh ok lieverd heel fijn maar je zus was iets aan het vertellen.  Het is echter gewoon zijn manier om om te gaan met de feiten die er liggen. Negeren.
En oh wat snap ik dat en wat zou ik graag met hem mee doen maar ik schijn hier de ouder te zijn en het te moeten handelen.
Peter laat weer zien hoe goed hij hiermee omgaat.  Hij zorgt voor afleiding en vrolijkheid. De afgelopen dagen heb ik vol bewondering gekeken naar die man die zijn eigen gevoel opzij zet en er staat voor zijn kinderen. Ik vraag me af hoe hij het doet maar ben wel ontzettend blij dat i.i.g 1 van ons het kan. Ik heb duidelijk meer verwerkingstijd nodig.
Als ik naar Bo kijk breekt mn hart in 1000  stukjes.  Dit meisje,  nog zo vrolijk en gezond ogend heeft zo'n zwaar traject te gaan.

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd wel probeer om het positieve van dingen te zien. Ik geloof in levenslessen.  Maar wtf heb ik allemaal te leren als het leven me in zo'n moordend tempo om mn oren slaat??? Oren, wat zeg ik, volledig knock out voel ik me.
Maar zo werkt het niet. En it sure as hell gaat me niet helpen om zo te denken.
Maar ik kan niet ontkennen dat dit door me heen gaat.
Lucht geven aan dit gevoel zorgt ervoor dat ik mezelf stukje bij beetje van de grond kan rapen.
En ook kan voelen dat we het niet alleen hoeven te doen. En omdat ik dat voel kan ik rechtop staan.  Voor Bo. Want dat moet. Zij verdient een moeder die er staat.  Voor haar, naast haar en achter haar. En dan mn lieverd van een zoon. Ook hij heeft mij nodig. Dus diep inademen en gaan.
Elk moment dat het wel lukt is er 1.
Op dag 2 nadat de bom is gevallen is het oud en nieuw.
De kinderen verheugen zich op het vuurwerk. We besluiten dat ze het eerder mogen afsteken en dat we dan naar bed gaan. Gelukkig vinden ze het goed. Ik ben doodmoe en red het simpelweg niet tot 12 uur.
Wel word ik wakker van alle knallen. Gelukkig nieuwjaar?!

Vrijdag moeten we ons al vroeg melden bij het wkz. Peter heeft donderdag te horen gekregen welk behandelplan er is. Het is loodzwaar.
We hebben afgesproken dat we niet vooruit denken en stap voor stap hierdoor heen gaan.  Daar moet ik mezelf heel vaak aan herinneren maar het is  nodig om niet volledig door te draaien.
Nu is het nieuwjaarsdag,  Dag 3.

Lieve lieve mensen, de kaartjes,  cadeautjes, knuffels en berichten overspoelen ons. Wat zijn we blij met zoveel lieve mensen om ons heen.We voelen ons gedragen door alle liefde die we van jullie ontvangen.