En dan verder

Dag 3 blijkt een dag te zijn van uitersten. Omdat kerst in het water is gevallen besluiten we om de mislukte kerstbruch een beetje over te doen en zitten aan tafel te eten. We proberen het luchtig te houden maar toch ook de kinderen voor te bereiden op wat komen gaat. Van het ziekenhuis hebben we een boekje gekregen over chemo kasper. Het vertelt het verhaal van de gezonde bloedcellen die hulp nodig hebben om de kankercellen te verslaan. Chemo kasper wordt om hulp gevraagd maar verliest tijdens het gevecht zijn bril waardoor hij per ongeluk ook goede cellen opeet. Bo ziet een plaatje van het jongetje dat daardoor misselijk is. En het plaatje van het jongetje dat z'n haar verliest. Ik slik. Hoe gaat ze reageren? Ze is zo trots op haar mooie lange haar. "Gaat dat ook met mij gebeuren" vraagt ze. Ja lieverd, helaas wel.
Dan stort ze volledig in. "Dat wil ik niet!!" gilt ze. Dan ga ik nog liever dood! Peter en ik kunnen ons niet goedhouden en huilend houden we haar vast. M'n hart breekt in 1000 stukjes.
Sem schrikt van alle emoties en wil weg. Maar we houden hem tegen en proberen 2 oversture kinderen te troosten terwijl we het liefst zelf getroost worden.
Met uiterste kracht lukt het ons om de meeste heftigheid op te vangen. Het moment gaat voorbij en we kijken elkaar aan. Wat gebeurde hier??
Als de rust een beetje is teruggekeerd komen Kristel en Kees even langs. Ook oma wil Bo even een knuffel geven. Het lijkt zowaar een normale situatie. Kristel en ik kletsen aan de keukentafel en we nemen er een wijntje bij. Kees is in beslag genomen door Bo die spelletjes wil doen. Ik zie en hoor dat ze plezier heeft. Dit moment is goud. Helaas volgt er nog een moment dat ze ontzettend verdrietig wordt door de wetenschap dat ze haar haren zal verliezen. Maar ze schakelt al en vraagt, "krijg ik dan een pruik mama, ik wil niet voor aap lopen". Ja natuurlijk lieverd, de mooiste die we kunnen vinden.
Dan schakelt ze nog meer. "Weet je mam, op school is ook een meisje zonder haar en die draagt alleen een petje, stoer he." Pfff wat een bewondering heb ik voor deze kleine meid.

Nauwelijks bekomen van nieuwjaarsdag is daar toch de dag aangebroken om Bo mee te nemen voor de opname. Naar alle waarschijnlijkheid zal ze minstens 11 dagen moeten blijven.

De dag begint met een operatie, er zal een VIT aangebracht worden, dat is een soort kastje onder de huid waar de chemo doorheen gegeven wordt. Ook krijgt ze een ruggenprik om te kijken of er ook kankercellen in haar hersensvocht zit. Sem is mee en wil van alles weten of het pijn doet. Helaas is dat zo. De operatie gaat goed maar oh oh wat heeft ze pijn daarna. Ze zit er even helemaal doorheen.
Ze kan nauwelijks bewegen, laat staan opstaan om naar de wc te gaan.
Maar het moet en de verpleegster wil ook dat ze iets aantrekt. Helaas werkt het aandringen averechts en Bo crasht volledig. "Stomme mama!! Stomme papa!! Ik heb zo'n pijn en nu heb ik nog meer pijn, waarom luisteren jullie niet naar mij?? Ik heb spijt dat ik niet voor m'n dochter ben gaan staan en breek. "Sorry lieverd, je hebt gelijk. Dit is het moment dat ik besluit dat niets belangrijker is dan het beschermen van mijn meisje. Ze moet al zoveel.
Niet lang daarna heeft Peter een gesprek over de operatie met de arts en de verpleegster zit daarbij.
Ik wil Bo niet alleen laten dus blijf bij haar. Peter geeft aan dat hij begrijpt dat moet wat moet maar
vraagt of de dingen waar wel ruimte is wat losser te benaderen. Ik ben er niet bij maar weet dat Peter een kei is in dit soort gesprekken. We merken daarna meteen verschil in hoe de verpleegster Bo benadert. Bo en ik praten even over wat er net gebeurd is. Het heeft zoveel indruk op haar gemaakt en opgeteld met een dag met zoveel pijn is teveel om te verwerken. "Sorry dat ik stomme mama zei zegt ze. Dat mag je niet te zeggen lieverd, ik moet sorry zeggen, jij mag alles zeggen tegen mij.
"Dus ook sorry, antwoordt ze. Oh ja, bijdehand is ze ook nog. We zijn zo trots op haar, wat krijgt zij veel te verstouwen. Prikje hier, infuus daar, operatie en alles in een hoog tempo.

Onze vrienden Jeff en Tatiana zijn zo lief om voor te stellen om Sem bij ons op te halen vanuit het ziekenhuis. Hij mag daar logeren en de volgende dag gaan ze naar het circus. Ik ben blij voor hem maar tegelijkertijd realiseer ik me dat dit vaker zal gebeuren. Ons gezin zal niet meer vanzelfsprekend samen zijn. Ik dring de gedachte weg.

Inmiddels is het avond en tijd om te slapen. Bo is nog niet de oude. Ze gilt dat ze pijn heeft en is zo van slag dat ze niet kan slapen. Ik voel dat ik nauwelijks overeind kan blijven maar thuis slapen is
geen optie. Peter en ik kijken elkaar aan. Zonder het uit te spreken voelen we allebei hoe zwaar hetverdriet op ons drukt om ons meisje zo te zien lijden.
De nacht verloopt onrustig. Ze zit vast aan allerlei toeters en bellen en en dat blijkt letterlijk te zijn. De monitor gaat om de haverklap af en door de grote hoeveelheid vocht dat ze krijgt moet ze regelmatig plassen. Maar dat betekent afkoppelen, voorzichtig opstaan, plassen, weer naar bed en aankoppelen. Daarna is ze te wakker om te slapen. Ik lees wat voor en na een half uurtje wil ze wel weer slapen. Als om half 6 de volgende toeters weer afgaan is het gedaan met de nachtrust.