Wat een razende emoties, ik kan het niet meer bijhouden.
Ik kan bijna niet geloven dat het pas 10 dagen geleden is dat de woorden "we hebben helaas moeten vaststellen dat Bo lymfatische leukemie heeft" werden uitgesproken.
Een zin die ik nooit meer vergeet, een zin die het begin inluidde van de rollercoaster die we sindsdien ons leven noemen.
Van het sterke gevoel is weinig meer over. Ik voel me onrustig en geïrriteerd. Ik heb het gevoel dat ik me moet inhouden, ik moet sterk zijn maar daardoor moet ik m'n ware emoties regelmatig wegslikken.
Gevoelsmatig heb ik nergens meer controle over, alles is chaos, m'n leven, m'n gevoel en m'n huis. Het vliegt me aan. Dan krijg ik opeens een berichtje met de aankondiging dat er maandag een tornado door m'n huis komt om schoon te maken. Grote opluchting overvalt me. Hoe komt het toch dat die lieve mensen om me heen precies lijken te weten wat we nodig hebben. En ook de opluchting dat ze er nog steeds zijn. We hoeven het niet alleen te doen.
De eerste dag dat Bo weer thuis is lijkt het wel de zoete inval.
Onverwacht staan er allemaal klas- en schoolgenootjes voor de deur.
Ik zie hoe ze geniet en alles even bijna normaal lijkt.
Maar de prijs die we ervoor moeten betalen is hoog, eind van de dag zit ze er helemaal doorheen en kan ze niks meer hebben. Dat soort momenten vind ik heel zwaar.
Ook komt het verdriet over het haarverlies regelmatig boven.
De gesprekken met Bo over haar haren hakken er bij mij enorm in.
Ze vindt het zo moeilijk dat ze daarvan afscheid moet nemen. Dit verdriet is zo tastbaar voor haar. Ze kan het niet over haar hart verkrijgen om haar mooie lange haren te knippen om te gebruiken voor een haarband. Ze twijfelt maar de gedachte dat de schaar erin moet brengt haar steeds in tranen. Ze wil het liefst allebei, wel haar eigen haar gebruiken en niet hoeven knippen. Ik vind het onverteerbaar dat ze voor zo'n keuze staat. Dit mag gewoon niet.
En tuurlijk zijn er hele mooie oplossingen maar niks neemt het gevoel weg van het feit dat je als meisje van 7 jaar kaal wordt. Veroorzaakt door medicijnen die je beter moeten maken.. "Als ik geen chemo doe, verlies ik dan niet m'n haren?" vraagt ze.
"Nee lieverd maar dan word je nog zieker." Ok, zegt ze, dan kies ik voor het slechtste.
Samen zoeken we naar een mooie haarband die ze kan dragen met een petje. Maar de laatste traan is hier nog niet om gelaten..
De avond voor de start van haar eerste chemo kuur is ze verdrietig.
"Wil je bij me blijven tot ik slaap" vraagt ze. Ik voel dat ik er doorheen zit en gelukkig neemt Peter het over. Daardoor kan ik even bij Sem zitten om te kletsen maar die is duidelijk: "dit gaat allemaal van m'n game tijd af mam." Toch grappig want vlak daarvoor zei hij dat hij meer aandacht wil. Duidelijk kwestie van prioriteiten. :-)
Bo vertelt huilend aan Peter dat ze het allemaal niet meer snapt.
"Wat snap je dan niet?" vraagt hij.
Dat kan ik niet vertellen want ik snap niets, niets van dit alles.
En als je op die weg bent gekomen kun je niet meer terug en niemand weet waarom.
Dus iedereen moet doorlopen ook al is die weg heel lang.
En soms regent het, soms sneeuwt het en soms schijnt ook de zon
"Moet ik alleen lopen?" vraagt ze.
Nee, je loopt nooit alleen. Papa en mama lopen altijd mee.
"Kun je me dan tillen?"
"Nee dat niet.
"Ik moet het allemaal zelf doen hè..." vult ze aan.
"Ja, je moet het allemaal zelf doen lieffie, we kunnen alleen maar meelopen."
"Zijn er ook bankjes onderweg?"
"Ja, soms wel en soms ook niet en dan moet je wat langer doorlopen maar soms mag je even zitten en uitrusten."
Ze wordt rustig van dit gesprek en valt uiteindelijk in slaap.
De tranen stromen over m'n wangen als Peter me dit gesprek naverteld.
Wat een bijzondere dochter heb ik toch en wat een bijzondere papa.
Dat maakt me zo ongelooflijk trots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten