De kleine dingen

"En we gaan gewoon door......door door door...." Ik heb steeds het liedje van Nielson in m'n hoofd. Maar wat is ook alweer gewoon?
Blok 1a waar we nu in zitten is een relatief rustige. We gaan 2 keer per week naar het WKZ en verder zijn we thuis. Ik vind het moeilijk om m'n draai te vinden. Ik heb een onbestendig gevoel en vraag me af wat ons allemaal te wachten staat. Het voelt alsof er een doffe wolk bezit heeft genomen van m'n hart. Ik ben ontzettend blij dat het gezien de omstandigheden behoorlijk goed gaat met Bo maar het geeft mij ook tijd om dingen te voelen die ik helemaal niet wil voelen. Ik wil actie en deze valse rust is niet aan mij besteed. En misschien is het geen valse rust, maar juist het niet weten maakt het zwaar. Ergens ga je ook hopen. Hopen dat ze in de standaard categorie valt. De uitslagen van de laatste puncties zijn heel goed. Er zijn geen kankercellen gevonden. En ik weet dat het niks zegt, maar van binnen begint dat vlammetje van hoop te branden. Alsjeblieft, God, het Universum, Iemand, laat het de minst zware categorie zijn. Om mezelf meteen weer bij de les te roepen, dag voor dag Laura, one step at the time. Oh ja dat was het..
Maar we gaan de goede uitslag wel vieren bij de Mac ;-)

Op de school van Bo wordt in elke klas elke dag een kaarsje voor haar aangestoken. Niet omdat het moet maar omdat er elke dag een kind is dat zegt, "dit kaarsje is voor Bo." Ook op de school van Sem wordt meegeleefd. Al die brandende kaarsjes, het is letterlijk hartverwarmend.  

In de klas van Bo heb ik verteld over haar ziekte en wat er nou eigenlijk precies aan de hand is. Dat was een hele mooie ervaring. Die kinderen, allemaal op hun eigen manier zo betrokken. 

Op dit moment zijn de bloedwaarden van Bo zo laag dat ze niet naar school mag maar wat hoop ik dat ze snel weer even kan aanschuiven bij al die kinderen die zo aan haar denken. 

Het voelt raar om iets door te maken wat zoveel emoties oproept bij anderen. 

Als ik met iemand praat gebeurt het regelmatig dat diegene volschiet. Gek genoeg raakt mij dat juist weer. Alsof ik op een eilandje ronddobber van....ja van wat eigenlijk...ontkenning? Nee, ik realiseer me echt heel goed in wat voor turbulente periode we zitten maar de zelfbescherming doet nog steeds z'n werk. Ik heb me altijd afgevraagd hoe ouders met een ernstig ziek kind daarmee omgaan. "Ik zou alleen maar huilend in bed liggen" wordt er tegen me gezegd. En dat dacht ik ook. Maar het gekke is, het tegenovergestelde is waar. Er is maar 1 focus en dat zijn de kinderen. Wel heb ik zo m'n doorsla momenten. Van de week nog. Ik sta in een winkel waar ik sloffen moet ruilen die te groot zijn voor Bo. Door alle consternatie dacht ik geen bon te hebben dus ik leg de situatie uit. En ik krijg vervolgens zo'n botte reactie dat ik volledig uit m'n slof (haha) schiet. Maar het lucht eigenlijk wel op. :-)

Waar ik wel ontzettend van kan genieten is het intense contact met mijn dochter. Elke dag vraagt ze of ik haar reiki wil geven. Ze wil sowieso graag dat ik in haar buurt blijf dus we zitten vaak samen te kletsen. Af en toe probeer ik een beetje te polsen hoe ze het nou vindt dat ze ziek is. "Nou, natuurlijk loop ik liever niet op die weg" zegt ze.

Maar ik ben wel heel blij dat jullie zo lief voor me zijn. Dank je wel mama." Slik. "Weet je Bo, ik denk dat we allemaal in ons leven wel een keer een lange weg moeten lopen maar ik weet zeker dat jij hier zo sterk van wordt dat je bij alles denkt; oh maar dat kan ik wel. Ik heb wel op langere wegen gelopen." 

"Weet je waar ik blij mee ben, zegt ze opeens, "dat we mayonaise hebben van de Mac."

Ik schiet in de lach en realiseer me dat zij in de praktijk brengt wat ik probeer te leren. Niet te lang stil staan bij het verdriet maar focus op het goede, hoe klein ook. 

Waar ik wel een keer wat uitgebreider bij stil wil staan zijn de mensen om ons heen. Vrienden waarvan ik niet wist dat ik ze had maar nu voor de rest van m'n leven in m'n hart zijn gesloten. Vrienden die regelmatig een berichtje sturen, gewoon om te laten merken dat ze aan ons denken. Vrienden die voor ons koken, vrienden die komen schoonmaken. Vrienden die langs komen en dan zien dat er iets nodig is en het dan doen. Zonder te vragen. Vrienden die me met hun berichtjes oppeppen, vrienden die ons bijstaan in dit zware uur. Onbetaalbaar. Wat zou ik graag iets terug willen doen maar meer dan vanuit de grond van m'n hart bedanken kan ik niet. Dus lieve mensen om ons heen...duizendmaal dank. Je hebt geen idee wat je voor ons betekent. 

Dit blog is in de paar weken dat het bestaat 6000 keer gelezen. 6000 keer. Zoveel mensen ken ik niet eens. :-) Maar het voelt zoals eerder door jullie werd gezegd: het is een lange weg maar we lopen niet alleen. En wat ik jullie allemaal zo graag op het hart wil drukken, geniet! Van het leven, van elkaar, van alle kleine dingen. Een quote waar ik vaak aan denk is...

Enjoy the little things in life, for one day you'll look back and realize they were the big things.